วันอาทิตย์, 9 พฤศจิกายน 2568
การใช้ดุลพินิจของศาลในการพิพากษาลงโทษจำเลยเพียงเพราะจำเลยให้การรับสารภาพ
โดยมิได้ทำการสืบพยานหลักฐาน
Using the discretion of judge to sentence the defendant solely
because the defendant made a confession, without examining evidence
พิชญา เหลืองรัตนเจริญ[1]
Pitchaya Luangrattanacharoen1
ปรัชญาไชย แช่มช้อย[2]
Pruchyachai Chamchoi2
ณัฏฐปีญา แครบทรี[3]
Nattrpeyar Crabtree3
จุฑามาศ สุขหล่อ[4]
Jutamat Suklo4
บทคัดย่อ
กฎหมายวิธีพิจารณาความอาญาของไทยกำหนดให้ศาลต้องรับฟังพยานหลักฐานทั้งปวง และต้องประจักษ์ว่าจำเลยเป็นผู้กระทำความผิดจริงจึงจะพิพากษาลงโทษจำเลย แต่ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญามาตรา 176 วรรคหนึ่ง ได้ให้อำนาจศาลที่จะใช้ดุลพินิจไม่ทำการสืบพยานหลักฐานก่อนที่จะพิพากษาลงโทษได้ หากจำเลยรับสารภาพในฐานความผิดที่มีอัตราโทษจำคุกอย่างต่ำไม่ถึงห้าปี หรือฐานความผิดที่ไม่ได้กำหนดอัตราโทษจำคุกอย่างต่ำไว้ ดังนั้น จึงสมควรให้มีการแก้ไขบทบัญญัติในมาตรา 176 วรรคหนึ่ง เพื่อให้ความผิดอาญาทุกฐานความผิดได้รับการกลั่นกรองตรวจสอบเพื่อแสวงหาความจริงจากศาลให้มีมาตรฐานเดียวกันทุกคดี ภายใต้เจตนารมณ์ของกฎหมาย อันจะเป็นการมุ่งคุ้มครองสิทธิของโจทก์และจำเลยในคดีอาญาให้ได้รับความเป็นธรรมอย่างแท้จริง
คำสำคัญ: รับสารภาพ, สืบพยาน, ลงโทษ
Abstract
Criminal Procedure Law requires the court to hear all evidence and not convict until they are certain that the accused committed the crime and that the accused was guilty. But according to the Criminal Procedure Code, section 176, paragraph one, gives the court the power to discretion not to take evidence before convicting the defendant who confessed. If the offense has a minimum imprisonment rate of less than 5 years or an offense for which the minimum imprisonment rate is not specified, therefore, the provisions of section 176 paragraph one should be amended. So that serious and highly punishable crimes are screened and examined to find out the truth from the courts in the same standard according to the true intent of the law.
Keywords: confession, examine, punish
[1] อาจารย์, คณะสังคมศาสตร์และการพัฒนาท้องถิ่น สาขาวิชานิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม
1 Professor, Faculty of Social Sciences and Local Development Pibulsongkram Rajabhat University
*E-mail : ajanya@hotmail.co.th
[2] อาจารย์, คณะสังคมศาสตร์และการพัฒนาท้องถิ่น สาขาวิชานิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม
2 Professor, Faculty of Social Sciences and Local Development Pibulsongkram Rajabhat University
*E-mail : pruchya@live.psru.ac.th
[3] นักศึกษาปริญญาโท หลักสูตรนิติศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชานิติศาสตร์ คณะสังคมศาสตร์และการพัฒนาท้องถิ่น สาขาวิชานิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม
3 Master’s degree student, Master of Laws Program in laws, Faculty of Social Sciences and Local Development Pibulsongkram Rajabhat University
*E-mail : pruchya@live.psru.ac.th
[4] นักศึกษาปริญญาโท หลักสูตรนิติศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชานิติศาสตร์ คณะสังคมศาสตร์และการพัฒนาท้องถิ่น สาขาวิชานิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม
4 Master’s degree student, Master of Laws Program in laws, Faculty of Social Sciences and Local Development Pibulsongkram Rajabhat University
*E-mail : jutamat_opera@hotmail.com